Het krachtige en gelukkige leven dat ik nu leid, is er niet zomaar gekomen. Al van jongs af aan was ik een onzeker meisje. Een mix van trauma en andere factoren zorgde ervoor dat ik op mijn 14e anorexia nervosa ontwikkelde. De controle over eten en bewegen gaf tijdelijk rust en afleiding van innerlijke pijn. In 2014 kreeg ik de diagnose anorexia. Dit was het begin van jarenlange strijd: met mezelf, mijn lichaam en het leven.

De volgende zes jaar bracht ik voornamelijk door in klinieken en ziekenhuizen. Hoewel ik veel heb geleerd tijdens deze behandelingen, bestond een groot deel vooral uit het bestrijden van symptomen; mijn diepere relatie met mezelf en met eten veranderde daardoor nauwelijks. Cognitief wist ik wat anders moest, maar ik voelde me niet veilig genoeg om echt patronen te doorbreken en te helen.

Mijn behandeling binnen de GGZ liep vast, waarna ik hulp zocht bij een ervaringsdeskundige coach. Dat was een keerpunt. Voor het eerst voelde ik me gezien en gehoord. De focus op mijn doelen, het heden en de toekomst gaf mijn helingsproces een nieuwe impuls. Stap voor stap leerde ik weer in contact te komen met mezelf en de eetstoornis los te laten. Mijn eetstoornis had mijn identiteit bepaald, maar langzaam ontdekte ik wie ik was zonder haar. Het was eng en zwaar, maar ook bevrijdend en prachtig. Ik zag weer kleur in het leven waar eerder alleen grijs en zwart was. Ik leerde mezelf veiligheid te bieden en mezelf echt te kennen. Gaandeweg durfde ik te vertrouwen op mezelf en mijn lichaam en leerde ik van mezelf te houden. Zo groeide ik van een onzeker, angstig meisje uit tot de krachtige, gelukkige en sociale vrouw die ik nu ben.